Miłorząb japoński ginko biloba jest tak zwaną żywą skamieliną. nie występuje naturalnie nigdzie poza wydzielonymi obszarami. na podstawie odnalezionych skamienielin, wiek tego gatunku określa się na 200-270 mln lat. Ostatniego zlodowacenia nie przetrwały inne rośliny podobne do miłorzębu, jedynie ginko biloba przetrwał na terenie Chin. Obecnie nie istnieją żadne rośliny spokrewnione z miłorzębem dwuklapowym. Młode nasiona miłorzębu pojawiają się w maju, dojrzewają jednak bardzo długo, nawet do późnej jesieni. Miłorząb zawiązuje nasiona dopiero po około 40-50 latach. Jednej z chińskich nazw tego drzewa to drzewo dziadka i wnuka (z drzewa zasadzonego przez dziadka, dopiero wnuk będzie jadł owoce). Nasiona miłorzębu są to jajowate orzechy średniej wielkości. Składają się z trzech warstw łupiny i zielonego jądra. Po dojrzeniu stają się miękkie, pomarszczone i bardzo nieprzyjemnie pachną zjełczałym masłem.
Zawartość
Nasiona miłorzębu japońskiego są źródłem witamin: B1, B6, C, niacyny, kwasu foliowego i szeregu aminokwasów m. in.: leucyny, izoleucyny i treoniny. Oprócz tego zawierają potas, sód, wapń, fosfor i magnez.
Zastosowanie
Nasion miłorzębu nie powinno się jeść na surowo, gdyż są lekko trujące. Upieczone, ugotowane lub kandyzowane są przysmakiem. Uzyskuje się z nich olej. Surowe smakują podobnie do orzeszków piniowych. Ugotowane smakują trochę jak kasztany jadalne i ziemniaki. Można piec je na ruszcie, smażyć lub dodawać do gulaszu. Uznawane są za afrodyzjak. Z ich dodatkiem przyrządza się tzw. liliowe mięso, czyli gotowane na parze kulki mięsne, zawinięte w płatki nasion miłorzębu. Nazwa wzięła się stąd, że jądra nasion podzielone na płatki, przypomina wyglądem lilię.
Nasiona miłorzębu są popularnym dodatkiem do wielu deserów i dań w kuchni chińskiej m. in. stir – fry. W krajach azjatyckich spotykane nasiona miłorzębu są już wcześniej obrane i przechowywane w puszkach. Nadają się do zup, kremów, dań głównych, sosów oraz jako oddzielny dodatek. Często spotykane są jako ozdoba.