Słownik kulinarny

t

Tykwa pospolita

Tykwa pospolita
fot. Fotolia
Tykwa pospolita (Lagenaria siceraria) w Afryce znana również pod nazwą kalabesa, jest jednorocznym pnączem o długich pędach. Kwiaty męskie i żeńskie występują na jednej roślinie. Po zapyleniu przekształcają się w jagodę o miękkim, gąbczastym miąższu i twardej okrywie. Mają przeważnie rozdęty, owalny kształt u podstawy i wąską wydłużoną szyjkę. Występują zwykle w barwie kremowej lub zielonkawej, zdobione cętkami lub plamkami. Miąższ jest wilgotny i ma kremowy smak.

Zawartość

Miąższ młodych owoców jest jadalny za wyjątkiem odmian gorzkich, które mogą być trujące. W 85-95 % składa się  z wody.  W składzie znajdują się m.in. węglowodany, białka, wapń, żelazo, prowitamina A, a także witaminy grupy B oraz witamina C. Wartość odżywcza nie jest wysoka – sto gram to tylko20 kcal.

Działanie

Miąższ tykwy pospolitej działa moczopędnie, przeciwbólowo i lekko przeczyszczająco. Stosuje się je w chorobie nerek, przy detoksykacji oraz odrobaczaniu (przede wszystkim w walce z tasiemcem)organizmu. Pomaga pozbyć się wzdęć i zaparć oraz reguluje działanie układu trawiennego. Oczyszcza wątrobę. Właściwości regenerujące organizm wykorzystuje się w diecie przeciwnowotworowej o raz w samym przebiegu choroby.
Tykwa pospolita znalazła również zastosowanie w dermatologii, jako środek przeciw objawom skórnym alergii – łagodzi świąd, wysypkę, wypryski i zaczerwienienia.

Zastosowanie

Zdrewniała tykwa wykorzystywana jest przede wszystkim, jako materiał na naczynia – dzbany, kubki, butelki,  matero do yerba mate. Wytwarza się z niej instrumenty, lampy, karmniki dla ptaków oraz inne ozdoby. Miąższ tykwy dodaje się do gulaszów, farszy, pasztetów, zup i sosów, a także sałatek. Jako dodatek do dań mięsnych i ryb stosuje się również młode liście i pędy tykwy. Skórka i nasiona również stanowią przyprawę: starte nasiona dodaje się do zup, a pokrojoną skórkę do gotowanych dań z mięsa.