Ze sporym zainteresowaniem zacząłem przyglądać się temu magicznemu urządzeniu. Uwierzyłem, że jak włożę doń kotleta, to się usmaży. Uwierzyłem, że ugotuję w nim warzywo. Ale że on, taki mały i niepozorny, byłby w stanie zastąpić piekarnik? Tu zwątpiłem i potrzeba mną potrząsnąć, bym wyszedł z tego stanu. Z piekarnikiem mam obecnie kontakt jedynie sporadyczny, więc tym większą moją uwagę przykuła właśnie ta funkcja urządzenia. Z racji tego, że jestem studentem wynajmującym mieszkanie, nie mogę liczyć na wszelkie urządzenia, jakie oferuje „normalna” kuchnia. Aneks kuchenny, w którym przyszło mi dokonywać swoich miej lub bardziej udanych kuchennych eksperymentów, przywitał mnie blatem i dwoma palnikami. O dodatkowe wyposażenie zadbałem już sam, tworząc z kuchennego aneksu swoje prowizoryczne kulinarne królestwo. Podobno jaki król – takie królestwo (nie wiem, nie znam się)… W każdym razie mógłbym przecież wzorem przeciętnego studenta jeść gotowe zupki, pulpety ze słoika, albo parówki włożone w białą bułkę. Natrafiam jednak w takiej sytuacji na natychmiastowy bunt organizmu. Moje wnętrze zdecydowanie nie czuje się studenckie, to wiem na pewno. Zatem chciałbym mieć koło siebie takiego asystenta, jakim jest Multicooker, by przekonać swoje własne podniebienie, że piekarnik nie musi wyglądać wcale tak, jak go zapamiętałem mieszkając pod jednym dachem z rodzicami. Że przybrał już inną postać, i że gotowanie, choć wydaje się to już prawie niemożliwe, może być jeszcze przyjemniejsze, i jeszcze prostsze. Chylę tym samym czoła przed twórcą Multicookera, bo on chyba przewidział takie sytuacje, w których ludzie z ambicjami kulinarnymi zostają na lodzie i nie mają co zrobić ze swoim potencjałem, chęciami i potrzebami. On wymyślił urządzenie, które bagatelizuje problem wykorzystania garnków, piekarnika i patelni. To zdecydowanie musiał wymyślić ktoś, kto – podobnie jak ja – staje na rzęsach, by zdrowo, smacznie i z pomysłem przyrządzić danie, a któremu los poskąpił nawet piekarnika w ubogiej kuchni.