Witam Was serdecznie,wspolczuje ludziom ktorzy traca soich bliskich z powodu choroby i tragedi.4-ery lata temu moja siostra stracila meza, ktory umarl na raka mozgu,pierwsza operacje przezyl i siedem lat bylo dobrze nagle w sierpniowy poranek wstal i nie mogl stanac na nogi.Zaczela mu choroba sie odnawiac,zabierala mu wladnosci .Najgorsze to bylo to jak nie mogl jesc bo jedzenie nie wpadalo do przelyku.To co moja siostra przezyla to bylo mieszkanie w szpitalu miesiac zrobila operacje na wlasna odpowiedzialnosc.Niestety zapadl w kome i umarl mojej siostrze na rekach to bylo cos okropnego.Nikomu nie zycze choroby ani tragedii.Po tym wszystkim moja siostra chciala byc sama nie chciala pomocy ,odpychala wszystkich i wszystko.Do dzisiaj nie moze sie z tym pogodzic.Rozumiem ja doskonale nigdy sie jej nie wpychalam z pomoca bo wiedzialam ,ze to musi samo przyjsc bo wtedy jedyne co czula to nienawisc do zycia.