Oj bidulinka jestes, szczerze wspólczuje, no ale jakos trzeba zyc i sie nie dawac! Tez bylam w sytuacji, kiedy zostalam sama z moja dziunia, maz wyjechal za granice na 3 m-ce. Wyjechal w najlepszym momencie w jakim mogl, bo ja bylam w okresie konczenia studiow i pracy dyplomowej, wiec mialam czym sie zajac, mialam Sare, uczelnie i kolezanke, na ktora moglam zawsze liczyc ) Mimo, ze bylo ciezko, a dzieki temu, ze mialam duzo spraw na glowie, jakos to przezylam... A maz wrocil w dniu mojej obrony, tak, ze zaraz po wyjsciu z uczelni pojechalam odebrac go ze stacji PKP .. Ale mysle, ze najwazniejszym jest, znalezienie sobie jakiegos zajecia, skupienie sie na przyjemnych i waznych sprawach, no i najwazniejsze: postanowienie: jestem silna, bede silna i mam byc silna! Ale czasami mozna dac upust emocjom i pochlipac sobie sichutko do poduszki, to pomaga... Zycze wytrwalosci i jak najwiecej optymizmu. Mam nadzieje, ze masz wokol siebie bliskich, ktorzy sie o Ciebie troszcza, buziaczek