A.B.ja też byłam tak jak Ty samotną mamusią..doszłam kiedyś do wniosku,że nie warto się męczyć w chorym związku..martwiłam się jednak o moje dzieci..zadawałam sobie miliony pytań czy nie wyrządzę im zbyt wielkiej krzywdy,czy nie będą miały do mnie pretensji itd..itp..moje córki jednak do dzisiaj nie miały żadnych aluzji do tego co zrobiłam..widziały co się działo w domu,jakie były moje relacje z byłym mężem,który w pewnym momencie zrył mi psychikę na maksa borykałam się wtedy z ogromnymi problemami zwłaszcza finansowymi,ale jakoś sobie radziłam..dzisiaj wiem,że takie doświadczenia pokazują nam kobietom(słabym niby istotkom)jaka w nas siła drzemieże nie ma sytuacji bez wyjścia,że potrafimy pokonać wszelkie przeciwności i kłopoty..
myślałam wtedy,że zawsze będę już sama z dwójką dzieci,ale przyszedł taki dzień,że znalazł się człowiek,który wspierał mnie pod każdym prawie względem..jesteśmy razem już kilka lat i z dwóch córek zrobiły się trzy
teraz moje dziewczyny mają spokój i w miarę normalne kontakty z ojcem..moje stosunki z nim też uległy poprawie i potrafię z nim rozmawiać(choć nie ukrywam,że nosi mnie przy nim)
wierzę więc,że i Ty trafisz na takiego człowieka nie szukając go wcale(los Ci go podsunie) i będziesz szczęśliwa jeszcze bardziej niż dzisiaj(bo jakoś tak czytając Ciebie odnoszę wrażenie,że jesteś)życzę Ci wytrwałości i powodzenia..
i odpowiadając na temat"samotna.....no właśnie...jaka?"odpowiem,że właśnie szczęśliwa,znająca swoją wartość,spełniona..pozdrawiam