Calkowicie sie z Toba zgadzam, babciu Madre spostrzezenia i z cala pewnoscia, prawdziwe. Jednak zaczynajac ten watek, nie potrafilam wyrazic tego, o co mi na prawde chodzilo. Najprawdopodobniej chcialam w jakis sposób cos sprawdzic... i mysle, ze to mi sie udalo Zyje juz na tym swiecie 27 lat i wiecie co? Wciaz sie czemus dziwie, a najczesciej sa to sprawy bardzo oczywiste, ktore gdzies tam podswiadomie podpowiadaja mi : nie ufaj. A mnie najbardziej gubi to, ze chcialabym wierzyc, ze ludzie sa dobrzy. Zawsze znajdzie sie ktos, kogo polubie, a on nie wiedziec czemu zadziala na moja niekorzysc - nie zawsze -ale sporadycznie i zawsze to jest jakas zawisc. Ja z kolei nie chcialabym nikomu zaszkodzic, nawet ludziom ktorych nie lubie, bo mam przekonanie, ze zlo wraca ze zdwojona sila, jak bumerang. Odkrylam taka prawidlowosc u kobiet: Mam dobre oceny (szkola, studia), kolezanka ma gorsze, nie da rady sie podciagnac i chociazby w malutkim gescie, ale da mi odczuc, ze ma zal.. Podobnie inna kobieta, ktorej dziecko jest mniej grzeczne (np z bliskiej rodziny), lub ktorej nie uklada sie z mezem itp, kiedy dostrzega, ze ja mam lepiej, zawsze wyszuka, chocby jeden moment, aby sie w jakis sposob wyzyc. Nigdy nie lubilam dogryzac ludziom, obmawiac, manipulowac, jakbym sobie sama zakodowala: to obrzydliwe. Drazni mnie cholernie sztucznosc i obluda. Moze jakos dziwnie odbieram swiat, ale czasami chce byc naiwna, chce niezauwazac (jesli to sa drobne sprawy), chce zapominac, wybaczac. Bo przeciez wszyscy popelniamy bledy. Ale ja mam wrazenie, ze moim bledem jest lekkomyslna naiwnosc w postrzeganiu kobiet... bo z mezczyznami nigdy nie mialam zadnych problemow, a kobiety, chyba sa bardziej emocjonalnie skomplikowane i czasami same siebie nie sa w stanie okreslic