Tabu to może nie, ale Ci co tego doświadczyli raczej nie mają ochoty o tym pisać a reszta ma nadzieję, że im to się nie przytrafi.
Myślę, że ja nie chciałabym być w takim "zawieszeniu" - wolę radykalne posunięcia. Jeśli już dochodzi w jakichś powodów do rozstania albo trzeba się porozumieć, wybaczyć, pójść na kompromis i starać się - razem - poskładać wszystko w całość albo rozstać się definitywnie. Ja jestem zbyt pamiętliwa żadne tam separacje w moim wypadku niczego by nie zmieniły.

Co ja,Bahusku
Zaczynam się zastanawiać,czy separacja to temat tabu?Przecież wielu ludzi jest w takiej sytuacji,wiem szczęście jest pojmowane różnie,ale czasami stajemy "proszę pana na zakręcie" i oto bagaż doświadczeń przygniata i tak naprawdę od nas samych zależy co z nim zrobimy.Różni ludzie i różne bagaże,a co za tym idzie inne spojżenie na świat i rozwiązania.

A.B. napisał(a):

dzięki za opinię,ktoś jeszcze

JA

dzięki za opinię,ktoś jeszcze

Uwazam ,ze na separacje powinni decydowac sie ludzie,ktorzy mysla,ze ich zwiazek jest do uratowania.Bo jezel jest inaczej to powinni wziasc rozwod.poco ludzic sie tym,ze moze cos sie naprawi.A w tym wszystkim to dzieci cierpia najbardziej -czy to jest separacja czy rozwod
ale to kazdy podchodzi do tego indywidualnie..

Wszystko zależy od powodu z którego ma być separacja.Jeżeli nie jest aż tak źle i są szansę na naprawienie związku to warto,ale jeżeli wiemy,że to nic nie da to szkoda czasu i nerwów,a jak są dzieci to szkoda dawać im złudzenie na to,że są szanse na pogodzenie się rodziców!

zawieszenie między młotem a kowadłem, oszukiwanie samej siebie: a może znowu będzie dobrze? Nicość w której tkwimy do momentu rozwodu ze szczyptą tchórzostwa przed ostateczną decyzją.
Piszę tak, ponieważ jedna z moich przyjaciółek była w separacji. Na szczęście tylko przez miesiąc. Zdecydowała się na rozwód i jest teraz wolną szczęśliwą kobietą.

A mnie sie zdaje, ze wszystkiego po trosze:
1. Krok naprzód w kierunku uwolnienia sie od toksycznego zwiazku,
2. Wstapienie w nowy etap zycia - bez dotychczasowego partnera, widmo samotnosci choc niekoniecznie,
3. Dzieci majace nadzieje na pogodzenie sie rodzicow, zaczynaja tracic te zludzenia,
4. Jezeli para nadal zywi do siebie uczucia i czuja, ze moga naprawic ten zwiazek, moga w okresie separacji, przemyslec na spokojnie swoje bledy oraz rozwazyc pretensje partnera i ewentualnie podjac decyzje o rozpaczeciu zwiazku na nowo, czyli dac sobie druga szanse,
5. Rodzic i dzieci sa szczesliwe, ze jedno z rodzicow, znalazlo w sobie tyle odwagi, aby podjac jakakolwiek decyzje w sprawie czegos, co nie ma racji bytu.

MAŁE STRESZCZENIE:początek czegoś dobrego,czy koniec złego?A może ani jedno,ani drugie