Mężczyzna w mojej rodzinie pracowicie je zbiera i dokonuje aktu bestialstwa. Ja na to patrzeć nie mogę, niestety. Na moje propozycje, że może je wyzbieramy i wyrzucimy hen daleko patrzy z politowaniem i stwierdza, że bestie i tak wrócą...
Joanna Chmielewska w jednym z ostatnich tomów swojej Autobiografii rekomenduje piwo - mały pojemnik w ziemi napełniony piwem do którego oślizgłe stworki ciągną jak szalone i się topią... I tak giną, ale może to i przyjemniejsza śmierć

Wtrącę się trochę nie na temat. Ja np. lubię ślimaki, zarówno te z muszlami jak bez. To było jedno z moich ulubionych zajęć kiedyś - liczenie ślimaków w lesie po deszczu, nad wodą. "Zbierało się" je i łączyło w pary pewnie długo zajął im powrót do swoich miejsc

a kulinarnie - raz mi się zdarzyło jeść zupę ze ślimaków, smakowała trochę jak taki bardziej śliski rosół.

Nie wiem jak Wy, ale ja już mam ślimaków powyżej uszu. Gdzie nie popatrzę ślimak. Moja teściowa uparła się, że chce mieś koło kwiatów kamienie. Pech chce, że ślimaki bez muszli uwielbiają się pod nie chować. Nie daj Boże zapomnieć podnieść kamień i je stamtąd usunąć i zneutralizować. W tym roku zjadały mi kwiaty narcyzów:/ W zeszłym roku przez te potwory straciłam 3/4 irysów, bo mi łodyżki poprzegryzały. Nie udało im się najeść warzywami, bo ziemię wokół nich posypałam specjalnym preparatem na ślimaki. W szklarni, na stoliku trzymam sadzonki dyni, cukinii, ogórków, melonów, pomidorów i kilku rodzajów papryk. Żeby ślimaki mi się do nich nie dobrały obsypałam wszystko murem zrobionym z soli. Tej zapory nie są w stanie pokonać i zatrzymują się na niej

Czy u Was też jest plaga ślimaków? Jak sobie z nimi radzicie?