Szczaw jest rośliną obejmującą około 200 gatunków i należy do rodziny rdestowatych. Występuje powszechnie w strefie klimatu umiarkowanego, przede wszystkim na półkuli Północnej. Najbardziej rozpowszechniony jest w Europie. Najlepiej rosną na glebach kwaśnych. Występuje na łąkach, przydrożnych rowach, w pobliżu zbiorników wodnych. Częścią jadalną są pędy szczawiu, które charakteryzują się ciemnozieloną barwą i delikatną strukturą. Podczas zbioru należy wybierać pędy zielone, bez przebarwień, a przechowuje się w chłodnym i ciemnym miejscu. Szczaw jest rośliną uprawną. Najbardziej znane gatunki to: szczaw tarczolistny (szpinak rzymski), szczaw ogrodowy, szczaw żółty (szpinak angielski). Szczaw rosnący dziko ma mniejsze i bardziej delikatne liście, ale też jest bardziej kwaśny w smaku w porównaniu do szczawiu ogrodowego.
Zawartość
Pędy szczawiu zawierają flawonoidy, glikozydy, duże ilości rutyny i beta karotenu oraz potas, sód, magnez, żelazo, fosfor i chlor, a także garbniki i błonnik. Nie przez wszystkich uznawany jest za wartościowe warzywo ze względu na zwartość kwasu szczawiowego, który w połączeniu z wapniem daje nieprzyswajalny przez ludzki organizm związek, przed którym przestrzegane są osoby chorujące na artretyzm, reumatyzm czy kamicę nerkową, a w przypadku dzieci należy ograniczyć spożywanie szczawiu. Aby zniwelować szkodliwe działanie tego kwasu warto łączyć szczaw z produktami nabiałowymi.
Działanie
Szczaw spożywany w dużych ilościach może być silnie toksyczny dla organizmu. Jednak jego smak stanowi naturalną barierę przed zbyt dużym jego spożyciem. Natomiast mało znane są właściwości lecznicze tej rośliny. Od bardzo dawna wykorzystywano szczaw w medycynie ludowej. Obecnie ze względu na bardzo dużą zawartość flawonoidów, beta karotenu i rutyny wykorzystuje się go w leczeniu dolegliwości wątroby, napar stosuje się w leczeniu owrzodzeń jamy ustnej. Jednak w ziołolecznictwie największe znaczenie ma korzeń tej rośliny o działaniu żółciopędnym, przeciwbakteryjnym, ściągającym, przeciwbiegunkowym oraz uważany jest za środek wspomagający proces oczyszczania krwi.
Zastosowanie
Szczaw głównie kojarzony jest z zupą szczawiową, ale na tym nie kończy się jego rola w kuchni. Można z niego przyrządzać chłodniki, dodawać do sałatek surówek, orzeźwiających napojów czy kotletów mielonych. Można go przechowywać w postaci przetworów oraz zamrażając.
Zawartość
Pędy szczawiu zawierają flawonoidy, glikozydy, duże ilości rutyny i beta karotenu oraz potas, sód, magnez, żelazo, fosfor i chlor, a także garbniki i błonnik. Nie przez wszystkich uznawany jest za wartościowe warzywo ze względu na zwartość kwasu szczawiowego, który w połączeniu z wapniem daje nieprzyswajalny przez ludzki organizm związek, przed którym przestrzegane są osoby chorujące na artretyzm, reumatyzm czy kamicę nerkową, a w przypadku dzieci należy ograniczyć spożywanie szczawiu. Aby zniwelować szkodliwe działanie tego kwasu warto łączyć szczaw z produktami nabiałowymi.
Działanie
Szczaw spożywany w dużych ilościach może być silnie toksyczny dla organizmu. Jednak jego smak stanowi naturalną barierę przed zbyt dużym jego spożyciem. Natomiast mało znane są właściwości lecznicze tej rośliny. Od bardzo dawna wykorzystywano szczaw w medycynie ludowej. Obecnie ze względu na bardzo dużą zawartość flawonoidów, beta karotenu i rutyny wykorzystuje się go w leczeniu dolegliwości wątroby, napar stosuje się w leczeniu owrzodzeń jamy ustnej. Jednak w ziołolecznictwie największe znaczenie ma korzeń tej rośliny o działaniu żółciopędnym, przeciwbakteryjnym, ściągającym, przeciwbiegunkowym oraz uważany jest za środek wspomagający proces oczyszczania krwi.
Zastosowanie
Szczaw głównie kojarzony jest z zupą szczawiową, ale na tym nie kończy się jego rola w kuchni. Można z niego przyrządzać chłodniki, dodawać do sałatek surówek, orzeźwiających napojów czy kotletów mielonych. Można go przechowywać w postaci przetworów oraz zamrażając.
