Oryginalny koniak pochodzi z francuskiej miejscowości Cognac oraz regionu o tej samej nazwie. Jest to swego rodzaju winiak produkowany z białych winogron. Zanim z wina powstanie gotowy trunek, przechodzi ono podwójną destylację. Efektem pierwszej jest alkohol zwany brouillis, zaś drugiej 70% destylat zwany „eau-de-vie” – eliksir (dosł. woda) życia. Powstaje on w specjalnych aparatach zwanych alembikami.
Po destylacji przychodzi czas na dojrzewanie, które odbywa się w specjalnych beczkach z jednego lub dwóch gatunków dębu (ale koniecznie z jednego regionu). Dąb użyty do produkcji takiej beczki musi być zdrowy i prosty i liczyć sobie co najmniej 100 lat. Dojrzałe „eau-de-vie” miesza przy użyciu powonienia szef piwnicy. Efektem tego procesu jest koniak o ustalonym wzorcu.
Na butelce koniaku znaleźć można różne oznaczenia, które mówią nam o tym, jak długo leżakowały użyte do jego produkcji destylaty. Są to V.S. (dwa lata), V.S.O.P (cztery) oraz X.O. (co najmniej 6-letnie lub 4-letni Napoleon).
Oprócz tego używa się też oznaczeń Vintage (koniak rocznikowy – rok podany na butelce to rok zabeczkowania najmłodszego destylatu) oraz Hors d’Age, które mówi nam o tym, że koniak jest „wiekowy”, zwykle przynajmniej 10-letni.
Koniak pijemy najczęściej po obiedzie lub kolacji jako tzw. digestif w kieliszkach z czaszą lekko zwężającą się u góry. Trunku nie musimy ogrzewać, jeśli w pomieszczeniu utrzymuje się temperatura ok. 18 st. C. Kiedyś koniak podgrzewano trzymając kieliszek za czaszę. Obecnie możemy chwytać kieliszki za nóżki i w ten sposób delektować się smakiem najwykwintniejszego z alkoholi.
