Miód pitny jest jednym z najstarszych i najpopularniejszych alkoholi w Polsce. Już w czasach szlacheckich nasz kraj słynął w Europie jako producent najlepszy i najwytworniejszych tych trunków alkoholowych na bazie miodu. Produkcja miodu pitnego nazywana jest miodosytnictwem, a budynek, w którym odbywa się produkcja – miodosytnią.

Wyróżniamy pięć rodzai miodów pitnych. Półtoraki to miody, dla których brzeczka powstaje z jednej jednostki objętości miodu, rozcieńczonej połową jednostki objętości wody (1,5:0,5). Dwójniaki są miodami , dla których brzeczka powstaje z jednej jednostki objętości miodu, rozcieńczonej dwiema jednostkami objętości wody (1:2). Ostatnimi rodzajami miodów pitnych są czwórniaki - miody, dla których brzeczka powstaje z jednej jednostki objętości miodu, rozcieńczonej trzema jednostkami objętości wody (1:3) oraz piątaki - miody, dla których brzeczka powstaje z jednej jednostki objętości miodu, rozcieńczonej czterema jednostkami objętości wody (1:4).

W naszym domowym zaciszu w bardzo łatwy sposób, podzielony na cztery etapy przygotujemy miód pitny. Pierwszy etap - Przygotowanie matki drożdżowej, drugi etap  - Przygotowanie brzeczki miodowej, trzeci etap - Fermentacja brzeczki oraz czwarty ostatni - Dojrzewanie miodu pitnego.

Najdłużej (co najmniej 8 lat) fermentują półtoraki i dwójniaki – dlatego są takie cenne. Miody lżejsze (czwórniak czy piątak) po 7-8 miesiącach nadają się już do picia.

Jeśli po dwóch dniach nasz miód pitny przetrzymywany w temperaturze pokojowej nie mętnieje to znak, że możemy go butelkować. Najlepiej do przechowywania miodów pitnych nadają się kamionkowe butelki z gumowym korkiem. Dla lepszego przechowywania butelek stosuje się także pasteryzację, ale niektórzy uważają, że niepasteryzowany miód pitny im starszy, tym smaczniejszy.