Jarmuż, czyli kapusta liściasta, wygląda niemal tak samo jak dzika kapusta, od której pochodzą wszystkie formy kapust spotykane obecnie. Jego ciemnozielone liście są duże, owalne, silnie powcinane, kędzierzawe, sztywne, lekko lśniące, osadzone spiralnie na kilkudziesięciocentymetrowej łodydze.
Jarmuż uprawiano od dawna. Już w starożytnej Grecji znano formy o dużych, pofałdowanych liściach. W Polsce pojawił się w końcu XIV w. Liście jarmużu są łatwo strawne. Zawierają ważne dla nas antyoksydanty, sole mineralne (wapnia, magnezu, żelaza, potasu) i i witaminy: C, K, A, E, B1, B2 i B6, kwas pantotenowy, foliowy i nikotynowy oraz karetenoidy (beta-karoten i luteinę), a także sporo białka. Nie zawierają natomiast kwasu szczawiowego, dzięki czemu są atrakcyjną alternatywą dla szpinaku czy szczawiu.
Tak jak wszystkie warzywa kapustne dostarczają sulforafanu chroniącego przed nowotworami, niszczącego bakterie odpowiedzialne za wrzody żołądka i wzmacniającego odporność. Sulforafan powstaje w momencie rozdrabniania liści. Niestety, jest nietrwały i rozkłada się w wysokiej temperaturze.
Jak jeść?
Jarmuż można jeść na surowo, dusić, gotować, kisić, mrozić. Jest bardzo atrakcyjnym dodatkiem do kanapek (z liści trzeba tylko wykroić grube nerwy). Można z niego przyrządzić szybką i smaczną surówkę. Wystarczy posiekać liście i doprawić je np. winegretem lub sosem majonezowym. Jarmuż jest bardzo atrakcyjny też po ugotowaniu, bo zachowuje intensywny zielony kolor. Nadaje się do duszenia i smażenia tak jak szpinak, może być składnikiem zup.
W Holandii jada się jarmuż gotowany zmieszany z ziemniakami i okraszony boczkiem. Niemcy gotują go z karkówką, kabanosami, cebulą i ziemniakami lub duszą z burakami, szczypiorem i czosnkiem. Zależnie od odmiany jarmuż ma liście ciemnozielone, niebieskawe, z nutą fioletu lub purpurowe.
Jarmuż uprawiano od dawna. Już w starożytnej Grecji znano formy o dużych, pofałdowanych liściach. W Polsce pojawił się w końcu XIV w. Liście jarmużu są łatwo strawne. Zawierają ważne dla nas antyoksydanty, sole mineralne (wapnia, magnezu, żelaza, potasu) i i witaminy: C, K, A, E, B1, B2 i B6, kwas pantotenowy, foliowy i nikotynowy oraz karetenoidy (beta-karoten i luteinę), a także sporo białka. Nie zawierają natomiast kwasu szczawiowego, dzięki czemu są atrakcyjną alternatywą dla szpinaku czy szczawiu.
Tak jak wszystkie warzywa kapustne dostarczają sulforafanu chroniącego przed nowotworami, niszczącego bakterie odpowiedzialne za wrzody żołądka i wzmacniającego odporność. Sulforafan powstaje w momencie rozdrabniania liści. Niestety, jest nietrwały i rozkłada się w wysokiej temperaturze.
Jak jeść?
Jarmuż można jeść na surowo, dusić, gotować, kisić, mrozić. Jest bardzo atrakcyjnym dodatkiem do kanapek (z liści trzeba tylko wykroić grube nerwy). Można z niego przyrządzić szybką i smaczną surówkę. Wystarczy posiekać liście i doprawić je np. winegretem lub sosem majonezowym. Jarmuż jest bardzo atrakcyjny też po ugotowaniu, bo zachowuje intensywny zielony kolor. Nadaje się do duszenia i smażenia tak jak szpinak, może być składnikiem zup.
W Holandii jada się jarmuż gotowany zmieszany z ziemniakami i okraszony boczkiem. Niemcy gotują go z karkówką, kabanosami, cebulą i ziemniakami lub duszą z burakami, szczypiorem i czosnkiem. Zależnie od odmiany jarmuż ma liście ciemnozielone, niebieskawe, z nutą fioletu lub purpurowe.
