Arystokrata powstały z odpadków
Rum powstaje na bazie cukru trzcinowego. Może być produkowany z zagęszczonego syropu lub melasy cukrowej. Melasa to w 50% cukier, pozostałą część stanowią traktowane jak odpad komponenty, między innymi składniki mineralne, zupełnie zbędne w produkcji czystego cukru, za to bardzo istotnie wpływające na smak rumu.
Skąd się bierze rum?
Cukrowy zacier jest fermentowany, a następnie destylowany kilkukrotnie metodą destylacji ciągłej lub w alembikach. Ta pierwsza metoda stosowana jest powszechnie przy produkcji wódek. Nadaje się przede wszystkim, do wytwarzania wysoko oczyszczonych i pozbawionych obcych aromatów trunków. Alembiki, używane na przykład do produkcji armaniaków czy koniaków, wpływają z kolei w z znaczący sposób, na finalny smak destylatów.
Oddestylowany rum jest zupełnie przeźroczysty i ma subtelny, ledwie wyczuwalny smak. To dopiero czas spędzony w dębowej beczce sprawia, że trunek ten nabiera barwy i wyrazistego aromatu. Część rumów nie przechodzi procesu dojrzewania i jest butelkowana niemal zaraz po fermentacji, często nawet bez rozcieńczania, dzięki czemu ma moc ponad 70%. Są to jednak sporadyczne przypadki.
Dojrzewanie rumu
Do leżakowania rumu używa się zarówno świeżych beczek jak i tych, które służyły wcześniej do dojrzewania sherry czy innych alkoholi. Od wieku beczki, jej poprzedniego zastosowania oraz stopnia opalenia drewna w dużej mierze zależy finalny smak trunku. Na sam koniec rum jest rozcieńczany wodą do mocy 40-45% i mieszany z innymi rumami, celem uzyskania optymalnego smaku.
Rodzaje rumu
Rumy dzielimy, przede wszystkim ze względu na ich barwę na białe lub srebrne (dojrzane w dębie najkrócej lub filtrowane węglem aktywnym dla uzyskania przeźroczystej barwy), rumy złote lub bursztynowe (dojrzewane w beczce) oraz rumy ciemne, które spędzają w dębie kilka, nawet kilkanaście lat. Swoją barwę nie rzadko zawdzięczają użyciu karmelu. Co ważne, kolor rumu nie mówi, tak jak w przypadku brandy czy whisky, nic o jakości trunku. Rum biały może być znacznie wyższej jakości od rumu ciemnego, który swój kolor i smak zawdzięcza palonemu cukrowi.
Karaibska specjalność
Obecnie, przeważająca większość rumu pochodzi z Karaibów i ameryki środkowej. Największymi rumowymi zagłębiami są Barbados, Kuba, Dominikana, Guyana (stąd pochodzi szczególnie znany rum Demerara), Martynika (z największą liczbą destylarni na Karaibach),Puerto Rico, Gujana, Wyspy dziewicze, Brazylia oraz Nikaragua. Każdy z tych krajów produkuje rum w nieco innym stylu, nacechowany indywidualnym podejściem lokalnych producentów – od prostych i jasnych rumów przeważających na Kubie, Barbadosie czy wyspach dziewiczych, po złożone, aromatyczne trunki Martyniki i Gujany. Poza wymienionymi krajami rum produkowany jest niemal na całym świecie, z tą tylko różnicą, że trunki europejskie, amerykańskie czy australijskie powstają ze sprowadzanych z Karaibów półproduktów i mają znacznie gorszą renomę.
Przemysław Ziemichód
Rum powstaje na bazie cukru trzcinowego. Może być produkowany z zagęszczonego syropu lub melasy cukrowej. Melasa to w 50% cukier, pozostałą część stanowią traktowane jak odpad komponenty, między innymi składniki mineralne, zupełnie zbędne w produkcji czystego cukru, za to bardzo istotnie wpływające na smak rumu.
Skąd się bierze rum?
Cukrowy zacier jest fermentowany, a następnie destylowany kilkukrotnie metodą destylacji ciągłej lub w alembikach. Ta pierwsza metoda stosowana jest powszechnie przy produkcji wódek. Nadaje się przede wszystkim, do wytwarzania wysoko oczyszczonych i pozbawionych obcych aromatów trunków. Alembiki, używane na przykład do produkcji armaniaków czy koniaków, wpływają z kolei w z znaczący sposób, na finalny smak destylatów.
Oddestylowany rum jest zupełnie przeźroczysty i ma subtelny, ledwie wyczuwalny smak. To dopiero czas spędzony w dębowej beczce sprawia, że trunek ten nabiera barwy i wyrazistego aromatu. Część rumów nie przechodzi procesu dojrzewania i jest butelkowana niemal zaraz po fermentacji, często nawet bez rozcieńczania, dzięki czemu ma moc ponad 70%. Są to jednak sporadyczne przypadki.
Dojrzewanie rumu
Do leżakowania rumu używa się zarówno świeżych beczek jak i tych, które służyły wcześniej do dojrzewania sherry czy innych alkoholi. Od wieku beczki, jej poprzedniego zastosowania oraz stopnia opalenia drewna w dużej mierze zależy finalny smak trunku. Na sam koniec rum jest rozcieńczany wodą do mocy 40-45% i mieszany z innymi rumami, celem uzyskania optymalnego smaku.
Rodzaje rumu
Rumy dzielimy, przede wszystkim ze względu na ich barwę na białe lub srebrne (dojrzane w dębie najkrócej lub filtrowane węglem aktywnym dla uzyskania przeźroczystej barwy), rumy złote lub bursztynowe (dojrzewane w beczce) oraz rumy ciemne, które spędzają w dębie kilka, nawet kilkanaście lat. Swoją barwę nie rzadko zawdzięczają użyciu karmelu. Co ważne, kolor rumu nie mówi, tak jak w przypadku brandy czy whisky, nic o jakości trunku. Rum biały może być znacznie wyższej jakości od rumu ciemnego, który swój kolor i smak zawdzięcza palonemu cukrowi.
Karaibska specjalność
Obecnie, przeważająca większość rumu pochodzi z Karaibów i ameryki środkowej. Największymi rumowymi zagłębiami są Barbados, Kuba, Dominikana, Guyana (stąd pochodzi szczególnie znany rum Demerara), Martynika (z największą liczbą destylarni na Karaibach),Puerto Rico, Gujana, Wyspy dziewicze, Brazylia oraz Nikaragua. Każdy z tych krajów produkuje rum w nieco innym stylu, nacechowany indywidualnym podejściem lokalnych producentów – od prostych i jasnych rumów przeważających na Kubie, Barbadosie czy wyspach dziewiczych, po złożone, aromatyczne trunki Martyniki i Gujany. Poza wymienionymi krajami rum produkowany jest niemal na całym świecie, z tą tylko różnicą, że trunki europejskie, amerykańskie czy australijskie powstają ze sprowadzanych z Karaibów półproduktów i mają znacznie gorszą renomę.
Przemysław Ziemichód
