Po jesiennych deszczach każdy grzybiarz oczekuje wieści o rekordowym prawdziwku czy koszu dorodnych rydzów, ale purchawka będzie przecież pyszną alternatywą, szczególnie cenioną przez znawców grzybów!
Nazwa purchawki kojarzona jest z wypryskami na skórze, czyli kurzajkami - nie ma się jednak co przejmować, to tylko bezpodstawna plotka! Dojrzały grzyb stanowi rodzaj suchego pojemnika pełnego zarodników, wystarczy lekko nacisnąć i z otworku na wierzchu wyleci chmura zarodników. Jeśli nawet spadną na skórę, nie powinniśmy się tym martwić!
Podobnie jak w przypadku lepiej znanych nam grzybów, również wśród rodziny purchawek istnieją różne odmiany tego gatunku. Chcecie wykorzystać je w swoich kulinarnych eksperymentach? Sprawdźcie, jak prawidłowo je rozpoznać!
Purchawka chropowata
Jest to gatunek rosnący w lasach, na łąkach, w przydrożnych zaroślach, przy drogach, czasem na brzegach lasu lub w lukach i silnych prześwietleniach. Na terenach tych owocuje bardzo długo - niemalże całe lato i jesień.
Owocnik tego zaskakującego grzyba wygląda jak niewielka, biała gruszka lub kulka osadzona na małym trzonku. Pojedyncza sztuka osiąga wysokość od 2 do 8 centymetrów.
Zdjęcia: Fotolia
Młode purchawki są zbite, białe, zaopatrzone w maleńkie brodawki, które łamią się przy ich dotknięciu (kształtem przypominają one kolce) Starsze grzyby zabarwiają się na ciemno-żółto, potem na brązowo. Na ich wierzchołku formuje się niewielki otwór dla zarodników, które wydostaną się np. po ich nadepnięciu lub uszkodzeniu przez dzikie zwierzę.
Miąższ tych grzybów jest początkowo biały, zaś u dojrzałych osobników oliwkowoczarny, dlatego też purchawki chropowate są bardzo smaczne, lecz tylko do czasu gdy są zbite i jasne! Stare i sczerniałe nie nadają się do spożycia.
Aby sprawdzić, czy grzyb jest warty zabrania do domu, należy przekroić część owocników i obejrzeć ich konsystencję. Ową purchawkę śmiało wykorzystać można do suszenia, gotowania, smażenia czy przerobu np. na farsz!
Purchawka oczkowata
Do rodziny purchowatych należy również purchawka oczkowata. Smakołyk ten, często nazywany jest także kurzawką lub prochówką - nazwy te powstały bez wątpienia w oparciu o zjawisko, jakie zostało zaobserwowane po jej gwałtownym ściśnięciu.
Tą urokliwą kulkę znajdziemy przeważnie poza lasem: na łąkach, pastwiskach, trawnikach, a czasem na brzegach lasu czy łączkach śródleśnych. Kurzawka owocuje najczęściej od początku sierpnia do końca października, w naszym kraju jednak występuje dość rzadko, na ogół w zachodniej części polski.
Część zarodnikowa purchawki oczkowatej z krótkiego, nieco wydłużonego trzonka przechodzi stopniowo w nieco spłaszczoną i kulistą. Jej średnica wynosi ok. 5-10 centymetrów, a wysokość nawet 12 centymetrów.
Kolor młodych owocników zarówno we wnątrz jak i na zewnątrz jest śnieżnobiały. Kiedy grzyb się starzeje nabiera brązowej barwy, wewnątrz zaś oliwkowobrunatnej. Na każdym okazie wyróżnić można charakterystyczne pękate nierówności przypominające oczka (stąd pochodzi drugi człon nazwy purchawki).
Młode grzyby wykorzystać można w kuchni na wiele sposobów. Pokrojone na plastry świetnie się ususzą lub zamarynują z occie. Smakołyki te warto łączyć także z mięsami, warzywami czy zbożami!
Zdjęcia: Fotolia
Purchawica olbrzymia
Jest to grzyb, który laików wprawia w zdumienie, a znawców w zachwyt! Dzieje się tak, ponieważ należy on do największych grzybów na świecie! Ten wspaniały okaz wygląda jak duży, biały balon o średnicy ok. 35 centymetrów, który potrafi ważyć nawet kilka kilogramów.
Purchawica olbrzymia jest blisko spokrewniona z wyżej wymienionymi gatunkami i podobnie jak one występować może po obfitych deszczach na łąkach, w parkach, na żyznych glebach bogatych w azot i porośniętym pokrzywami kompoście leśnym! W naszym kraju purchawica olbrzymia jest gatunkiem bardziej rozpowszechnionym w północnej części kraju, na południu zaś jest rzadko spotykana.
Z zewnątrz grzyb ten jest gładki i delikatny (w dotyku przypomina kapelusz pieczarki). Jego wnętrze jest zbite, ale po pewnym czasie zmienia się w watowate kłębki. Młode okazy są jadalne, ale nie mogą być pozyskiwane z natury i spożywane ze względu na ochronę prawną.
Można je przyrządzać, po wcześniejszym pocięciu na plastry, doskonale spiszą się także jako element sosów, zapiekanek lub pizzy. Dawniej te olbrzymie przysmaki stosowane były w pszczelarstwie, do uspakajania pszczół!
Z pozory niejadalne grzyby okazują się naprawdę smacznym kąskiem. Co powiecie na pyszne danie z dodatkiem delikatnych purchawek? Zachęcamy do dzielenia się z nami kulinarnymi wariacjami na temat tych przysmaków!
Dowiedz się więcej na temat purchawki chropowatej >>>
Nazwa purchawki kojarzona jest z wypryskami na skórze, czyli kurzajkami - nie ma się jednak co przejmować, to tylko bezpodstawna plotka! Dojrzały grzyb stanowi rodzaj suchego pojemnika pełnego zarodników, wystarczy lekko nacisnąć i z otworku na wierzchu wyleci chmura zarodników. Jeśli nawet spadną na skórę, nie powinniśmy się tym martwić!
Podobnie jak w przypadku lepiej znanych nam grzybów, również wśród rodziny purchawek istnieją różne odmiany tego gatunku. Chcecie wykorzystać je w swoich kulinarnych eksperymentach? Sprawdźcie, jak prawidłowo je rozpoznać!
Purchawka chropowata
Jest to gatunek rosnący w lasach, na łąkach, w przydrożnych zaroślach, przy drogach, czasem na brzegach lasu lub w lukach i silnych prześwietleniach. Na terenach tych owocuje bardzo długo - niemalże całe lato i jesień.
Owocnik tego zaskakującego grzyba wygląda jak niewielka, biała gruszka lub kulka osadzona na małym trzonku. Pojedyncza sztuka osiąga wysokość od 2 do 8 centymetrów.
Zdjęcia: Fotolia
Młode purchawki są zbite, białe, zaopatrzone w maleńkie brodawki, które łamią się przy ich dotknięciu (kształtem przypominają one kolce) Starsze grzyby zabarwiają się na ciemno-żółto, potem na brązowo. Na ich wierzchołku formuje się niewielki otwór dla zarodników, które wydostaną się np. po ich nadepnięciu lub uszkodzeniu przez dzikie zwierzę.
Miąższ tych grzybów jest początkowo biały, zaś u dojrzałych osobników oliwkowoczarny, dlatego też purchawki chropowate są bardzo smaczne, lecz tylko do czasu gdy są zbite i jasne! Stare i sczerniałe nie nadają się do spożycia.
Aby sprawdzić, czy grzyb jest warty zabrania do domu, należy przekroić część owocników i obejrzeć ich konsystencję. Ową purchawkę śmiało wykorzystać można do suszenia, gotowania, smażenia czy przerobu np. na farsz!
Purchawka oczkowata
Do rodziny purchowatych należy również purchawka oczkowata. Smakołyk ten, często nazywany jest także kurzawką lub prochówką - nazwy te powstały bez wątpienia w oparciu o zjawisko, jakie zostało zaobserwowane po jej gwałtownym ściśnięciu.
Tą urokliwą kulkę znajdziemy przeważnie poza lasem: na łąkach, pastwiskach, trawnikach, a czasem na brzegach lasu czy łączkach śródleśnych. Kurzawka owocuje najczęściej od początku sierpnia do końca października, w naszym kraju jednak występuje dość rzadko, na ogół w zachodniej części polski.
Część zarodnikowa purchawki oczkowatej z krótkiego, nieco wydłużonego trzonka przechodzi stopniowo w nieco spłaszczoną i kulistą. Jej średnica wynosi ok. 5-10 centymetrów, a wysokość nawet 12 centymetrów.
Kolor młodych owocników zarówno we wnątrz jak i na zewnątrz jest śnieżnobiały. Kiedy grzyb się starzeje nabiera brązowej barwy, wewnątrz zaś oliwkowobrunatnej. Na każdym okazie wyróżnić można charakterystyczne pękate nierówności przypominające oczka (stąd pochodzi drugi człon nazwy purchawki).
Młode grzyby wykorzystać można w kuchni na wiele sposobów. Pokrojone na plastry świetnie się ususzą lub zamarynują z occie. Smakołyki te warto łączyć także z mięsami, warzywami czy zbożami!
Zdjęcia: Fotolia
Purchawica olbrzymia
Jest to grzyb, który laików wprawia w zdumienie, a znawców w zachwyt! Dzieje się tak, ponieważ należy on do największych grzybów na świecie! Ten wspaniały okaz wygląda jak duży, biały balon o średnicy ok. 35 centymetrów, który potrafi ważyć nawet kilka kilogramów.
Purchawica olbrzymia jest blisko spokrewniona z wyżej wymienionymi gatunkami i podobnie jak one występować może po obfitych deszczach na łąkach, w parkach, na żyznych glebach bogatych w azot i porośniętym pokrzywami kompoście leśnym! W naszym kraju purchawica olbrzymia jest gatunkiem bardziej rozpowszechnionym w północnej części kraju, na południu zaś jest rzadko spotykana.
Z zewnątrz grzyb ten jest gładki i delikatny (w dotyku przypomina kapelusz pieczarki). Jego wnętrze jest zbite, ale po pewnym czasie zmienia się w watowate kłębki. Młode okazy są jadalne, ale nie mogą być pozyskiwane z natury i spożywane ze względu na ochronę prawną.
Można je przyrządzać, po wcześniejszym pocięciu na plastry, doskonale spiszą się także jako element sosów, zapiekanek lub pizzy. Dawniej te olbrzymie przysmaki stosowane były w pszczelarstwie, do uspakajania pszczół!
Z pozory niejadalne grzyby okazują się naprawdę smacznym kąskiem. Co powiecie na pyszne danie z dodatkiem delikatnych purchawek? Zachęcamy do dzielenia się z nami kulinarnymi wariacjami na temat tych przysmaków!
Dowiedz się więcej na temat purchawki chropowatej >>>
