Bylica piołun rośnie na suchym kamienistym podłożu. Kwitnie od czerwca do września. Górne części pędów wraz z kwiatami i delikatnymi liśćmi można ścinać już w lipcu i sierpniu. Zebrane ziele suszy się powiązane w luźne pęczki.
Ze względu na bardzo gorzki smak bylicę piołun miesza się zwykle w jednakowych ilościach z centurią pospolitą, miętą pieprzową i melisą lekarską. Piołun jest składnikiem wielu herbatek ziołowych stosowanych w schorzeniach żołądka, wątroby i pęcherzyka żółciowego.
Stymuluje on wydzielanie soku żołądkowego, poprawia ukrwienie żołądka, pobudza apetyt i usprawnia trawienie. Napar z piołunu zaleca się w braku łaknienia, przy wzdęciach, w dolegliwościach związanych z przejedzeniem, w niedokwaśności żołądka, w kurczliwych dolegliwościach żołądka i jelit, w schorzeniach pęcherzyka żółciowego, a także w stanach osłabienia po przebytych infekcjach oraz w stanach wyczerpania nerwowego.
Bylicę piołun podaje się przy niskim ciśnieniu oraz w celu zwiększenia odporności na infekcje. Nie należy stosować piołunu w okresie ciąży oraz przy wrzodach żołądka i jelit.
Ze względu na bardzo gorzki smak bylicę piołun miesza się zwykle w jednakowych ilościach z centurią pospolitą, miętą pieprzową i melisą lekarską. Piołun jest składnikiem wielu herbatek ziołowych stosowanych w schorzeniach żołądka, wątroby i pęcherzyka żółciowego.
Stymuluje on wydzielanie soku żołądkowego, poprawia ukrwienie żołądka, pobudza apetyt i usprawnia trawienie. Napar z piołunu zaleca się w braku łaknienia, przy wzdęciach, w dolegliwościach związanych z przejedzeniem, w niedokwaśności żołądka, w kurczliwych dolegliwościach żołądka i jelit, w schorzeniach pęcherzyka żółciowego, a także w stanach osłabienia po przebytych infekcjach oraz w stanach wyczerpania nerwowego.
Bylicę piołun podaje się przy niskim ciśnieniu oraz w celu zwiększenia odporności na infekcje. Nie należy stosować piołunu w okresie ciąży oraz przy wrzodach żołądka i jelit.
Anula