Leśne złoto czyli kurki...

Możemy je spotkać na terenie całej Polski, w lasach liściastych i iglastych; w trawie, mchu, wśród wrzosów, opadłych liści i igliwia, przeważnie w towarzystwie sosen lub świerków, ale także pod dębami. W różnych regionach kraju te grzybki mają swoją nazwę regionalną: kurka, kurek, kurzajka, pieprzyk, kurzajka, łasiczka, kurza stopka, kurza nóżka, lepiecha, lepieszka, lisica, liszka, stągiewka …

Można je zbierać czasami już od końca maja, nawet do listopada. To śliczne i bardzo lubiane grzyby. Całe owocniki są koloru żółtopomarańczowego, z kapeluszami dorastającymi do kilkunastu cm. średnicy. Od spodu kalepusza mają charakterystyczne rozgałęziające się blaszki a właściwie listewki czy żyłki, zbiegające na trzonek. B

ardzo, bardzo rzadko trafiają się okazy robaczywe - wtedy trzon jest jakby wydrążony przez dużą larwę owada. Dobrze znoszą okres bardziej suchy, z małą ilością opadów. Kurki są bardzo aromatyczne, pachną przyjemnie, lekko korzennie lub morelowo a smak mają łagodny, słodkawy, większe sztuki są lekko pieprzne. To bardzo dobre grzyby jadalne. Można je gotować, smażyć, dusić, marynować a nawet suszyć - przetwarzać na różne sposoby. Niektórzy robią także na nich nalewkę, zwaną kurkówką.

Doskonale znoszą transport i przechowywanie. Są naszym doskonałym, polskim towarem eksportowym, szczególnie na zachód Europy. Kurki rosną w grupach, "w stadzie" - jak mówi mój znajomy. Jeśli zauważymy jedną, należy bacznie spoglądać dookoła ponieważ zwykle gdzieś obok będą złocić się następne i w krótkim czasie możemy nazbierać ich naprawdę sporo. W lesie spotkamy odmiany pieprzników o jaśniejszej lub ciemniejszej barwie, ale wszystkie one są jadalne.