Ciężko nawet ustalić dzienne zapotrzebowanie, bo wzrasta ono wraz, ze zwiększonym metabolizmem np. w gorączce. Duże też znaczenie ma tu dieta. Niedobory tiaminy występują u osób niedożywionych, z niewłaściwymi nawykami odżywiania i chorych. Jest witaminą systemu nerwowego i w dodatku jedną z najmniej trwałych.
Jej niedobór prowadzi do osłabienia serca, upośledza perystaltyki jelit. Powoduje uporczywe zaparcia, prowadzi do zachwiania układu nerwowego. Znaczne straty tej witaminy powstają w czasie przemiału zbóż na mąkę i podczas sterylizacji konserw. Szczególnie duży ubytek witaminy B1 następują wówczas, jeżeli w czasie przemiału usuwa się z ziarna tarczkę i warstwę aleuronową, które zawierają ponad 90% tiaminy.
Witamina ta występuje w pokarmach pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. W kiełkach zbóż, drożdżach, w wątrobie, sercu, nerkach, żółtkach, otrębach, ryżu, mące żytniej i pszennej, gryce, kaszy jęczmiennej, owsianych płatkach, w kalafiorze, szpinaku, ziemniakach, orzechach, grochu, fasoli, migdałach, owocach suszonych, serze białym. Stosuje się ją w leczeniu nerwobóli, alkoholizmie, zwyrodnieniach nerwów obwodowych, nadczynności tarczycy, cukrzycy, chorobach serca, niektórych zatruciach przemysłowych.
Tiamina jest źle przyswajana w chorobach wątroby, stanach zapalnych przewodu pokarmowego, niedokrwistości. Także spożywanie żywności z dodatkiem siarki, źle działa na jej przyswajanie. Nie można przedawkować tej witaminy, bo nawet przyjmując preparaty witaminowe, jej nadmiar jest wydalany z moczem.
Spożywanie cukru zwiększa zapotrzebowanie na tiaminę.
Przeczytaj encyklopedię żywienia dziecka, z której dowiesz się więcej na temat witaminy B1. >>>
