Jak chcesz sprawić kulinarną przyjemność swojemu dziecku, to nie gotuj mu zdrowej zupy z kaszą, ekologicznym kurczakiem, młodym jęczmieniem i toną zdrowych warzyw, tylko przypomnij sobie swoje najmilsze chwile z dzieciństwa (ale nie te jak babcia się nad Tobą trzęsła z rosołem jak byłeś chory, tylko te z dzieciakami na podwórku, w drodze powrotnej ze szkoły, albo ze „świeżymi” kieszonkowymi w garści…). Już wiesz? ;-)

Młody jest pociągający.

Jest tam wszystko co lubię: podroby, kasza i krew.

Są takie potrawy, których robienie w małych ilościach mija się kompletnie z celem.

Od kilku tygodni jestem na diecie mojego męża, to znaczy on jest na diecie, a ja mu gotuję, a biorąc pod uwagę nasz stan cywilny, obowiązek małżeńskiej troski, temperaturę za oknem i restrykcje diety, to robię wszystko, żeby miał poczucie ciepła w żołądku.

Byłam niedawno w modnej restauracji, gdzie szef kuchni jest rozkochany w kiszonkach. Zamówiłam bigos z kiełbasą i kiszonymi ogórkami – niebo w gębie...

Łącząc wczorajszy temat leniwych, zawsze żywy temat diety, modny temat superfoodu i zimę za oknem nie pozostaje mi nic innego, jak napisać o kaszy jaglanej.

Napisałam dziś do kilku znajomych z pytaniem co słychać, a oto odpowiedzi (uwaga: bez cenzury. No może z nieznaczną ;-): (1): „jak zwykle urwanie głowy”; (2): „urwanie dupy mam dzisiaj”, (3): Sajgon, nie wyrabiam, (4): „kupa roboty, pogięło wszystkich w nowym roku”, (5): „daj spokój, nie wiem w co ręce włożyć”, (6): „ostatnio to nie wiem jak się nazywam”.

Mam tej zimy w sobie dwie tęsknoty: za domem rodzinnym i za ciepłymi krajami.

Są takie momenty, kiedy lepiej, żeby jedzenie było tak ostre, że się nie da mówić.